Hoi beste volgers en kijkers op mijn blog,
Vandaag even geen kaartje....
Ik wil even iets kwijt namelijk.
Deze week ging de deurbel en stonden er ineens 2 mensen voor
de deur, ze wilden graag binnen komen, ze waren van de
Sociale Recherche... Ze hebben zich wel netjes gelegitimeerd.
Eenmaal binnen moest ik me ook legitimeren, en dat in mijn eigen huis..
De vraag kwam meteen dat ik een blog heb genaamd Heidebloempjuh,
ja dat klopt, ik maak kaartjes, dat is mijn hobby, en die laat ik op mijn
blog zien. Samen met mij nog honderden anderen die dat ook zo doen.
En of ik mijn kaartjes dan verkoop ? Nou nee, dat heb ik nog nooit
gedaan. En of ik dat in de toekomst ga doen. Nou nee, dat is niet de
bedoeling, het is een hobby en het moet leuk blijven. Ons hobby landje
is best groot en er zijn genoeg verjaardagen en mensen die zelfgemaakte
kaartjes krijgen in ons hobbywereldje. En dan nog mijn eigen familie.
De kaartjes die ik maak staan eerst op mijn eigen kast te pronken en als
ze niet opgestuurd worden gaan ze allemaal naar boven, ik heb zelfs de
eerste kaarten nog die ik gemaakt heb jaren geleden.
Achteraf was ik gewoon diep teleurgesteld, en wel in de maatschappij.
Iedereen die mij kent weet dat ik zelf gezondheidsproblemen heb, ik heb
EDS en ben hypermobiel, dagelijks ben ik moe en heb ik concentratie
problemen, en fysieke inspanning kosten mij veel moeite en moet ik vaak
achteraf bekopen. Ook heb ik nog een rug hernia die niet geopereerd
wordt, dus waarbij ik aangewezen ben op wekelijkse fysiotherapie,
helaas kan ook dat niet meer, omdat alle vergoedingen op zijn...
24 uur heb ik pijn en tintelingen in mijn rug en been.
Maar ik ben niet iemand die klaagt, en van buiten zie je niets...
Mijn zoontje heeft ook een diagnose en zit op speciaal onderwijs, en
daarmee loop ik al bijna 6 jaar rond met hulp instanties, thuis hulp,
therapieën en ga zo maar door. Nu heeft hij PGB sinds 2 jaar en kan
hij zich ook kind voelen om ergens te spelen waar hij begrepen wordt.
24 uur ben ik hiermee bezig, en dit kost mij ook enorm veel energie.
Hiernaast is er nog geen rust, want 3 jaar lang heb ik een slopende
rechtszaak gehad die ik uiteindelijk gewonnen heb. Ik kon hiermee een
boek sluiten en eindelijk een leven beginnen met mijn zoontje. Helaas,
niets is minder waar, na 2 jaar rust vond mijn ex het weer nodig ons uit
ons rustige vaarwater te halen en wil hij het opnieuw proberen middels
een gerechtelijke procedure.
Hij kon zich niet bij de laatste uitspraak neerleggen.
Een rechtszaak is vorige maand geweest, en nu wacht ik nog op een
uitspraak.
( Mijn ex heeft niks met de kaartjes te maken, even een update omdat
daar reacties op kwamen, dit staat los van elkaar.
Mijn ex is het hem alleen om mijn zoontje te doen.)
Ik ben al 6 jaar alleen met mijn zoontje, en niet zonder reden, en er
zijn genoeg problemen, maar nu weer de gesprekken, en instanties en
getrek aan mijn kind... Laat ons toch gewoon met rust en laat ons ook
een leven opbouwen... Het schijnt ons niet gegund te zijn...
Het enige wat ik heb waar ik me zo goed bij voel is mijn hobby, ik kan
me zelf daar helemaal in laten gaan, ik kan me gedeeltelijk weer opladen
met nieuwe energie, zodat ik het weer even aan kan. Dit is wat ik heb,
en ik laat me dit niet afpakken door niets of niemand !
Een groot sociaal netwerk heb ik ook niet, mijn moeder woont helaas te
ver weg in Portugal, en 1 keer per jaar kan ik haar zien, omdat zij het me
mogelijk maakt om naar haar toe te komen. Dat is het enige moment in
het jaar dat ik me even geen zorgen hoef te maken om mezelf of mijn
kind, want opa en oma pakken dan even de touwtjes over.
Nou blijkt zelfs dat zij die tickets niet eens mag betalen om mij te kunnen zien.
Hoe ver moet het nou nog gaan in deze maatschappij ?
Mag ik dan ook niet meer bij iemand gaan eten of met iemand meerijden
zodat het mij geen boodschappen of benzine kost ?
Ik ben heel erg teleurgesteld in onze maatschappij, je mag hier alles zelf
oplossen en overal achter aan zitten, en dan nog proberen ze je het enige
wat je dierbaar hebt af te pakken, nee dat gaat niet gebeuren, ik blijf
mijn hobby doen, ik heb immers plezier in het maken van kaartjes en
het knutselen, en dat tussen de zorg voor mijn mannetje, en mijn eigen
rust momenten door. Ook mijn mannetje blijf ik voor vechten, ook hij
verdient een goed leven, niemand mag hem dat afpakken.
En dit allemaal, omdat je er alleen voor staat, zelf gezondheidsproblemen
hebt en een kind hebt die meer zorg en aandacht nodig heeft dan een ander,
en omdat ik daarom aangewezen ben op een uitkering van de Staat, mijn
eigen keuze is het niet, maar soms loopt je leven zo zonder dat je er zelf
voor kiest....
Een klein emotioneel verhaal uit het leven van een teleurgestelde maar ook
verdrietige moeder/blogster...
